Dat ze de boeken vooraan in de winkel aan het herindelen is,
en dat haar opeens iets opvalt.
Dat ze dan even om zich heen kijkt en begint te grinniken.
Dat ze snel de trap af loopt en wat boeken van de planken grist.
Dat ze die opstapelt en met haar kin in balans houdt terwijl ze de trap weer opklimt.
Dat ze die boeken naast elkaar legt en bekijkt, om ze vervolgens één voor één een plekje te geven op het display naast de deur.
Dat ze een stap achteruit doet en tevreden naar het resultaat kijkt.
Dat haar blik die van haar collega zoekt, en dat ze glunderend naar het display knikt.
Dat haar collega naar de kast loopt en er niet-begrijpend naar kijkt.
Dat dan opeens haar ogen oplichten en ze omkijkt en breed naar haar grijnst.
Dat hun blik dan over de titels dwaalt.
“Luchtacrobaten”, “Waar je valt” en “Op de verkeerde plek” op de bovenste plank.
“Voor de vorst”, “Sneeuw” en “Dooi” op de onderste plank.
En dat ze dan in lachen uitbarsten.
Dat is nou waarom ze haar werk zo leuk vindt.
22 Reacties
Voor de visueel ingestelden onder ons:
Zo dus…de bovenste plank. :)
En hier…de onderste plank! :)
Nu ben ik natuurlijk heel benieuwd wat je doet met titels waarin woorden als ‘zweven’ en ‘ongrijpbaar’ voorkomen… ;)
:)))) ik hoop dat het vandaag iemand opvalt en bij de display staat te glimlachen…missie geslaagd.
Zo zo, ze doet eens iets vanuit een persoonlijk perspectief…..eh…..wenz, ga ut wel goe?
Lieve Search, dit stukje is in de -ze- vorm geschreven en op dat gebied dus nog wel minder persoonlijk dan de -ik- vorm. Daarnaast is, op de verhalen waarin mensen doodgaan na, alles wat ik schrijf echt gebeurd en beleefd door mij. :) Dus wat bedoel je?
Heerlijk, zulk werk. Boeken die qua thematiek helemaal niets met elkaar te maken hebben toch zo te kunnen linken. Goeie tip, ik zal het morgen ook eens proberen.
(Gaat er nog iemand iets over mijn nieuwe kopfoto zeggen? :P)
Ja, ikke! Mooie kopfoto!
Blik schuin omlaag alsof je naar je logverhalen kijkt, de stervormige schaduw, je lach, het licht op je haar, de Schouder. Goedgekeurd!
Hahaha, ok! Ja ik dacht, laat ik mijn eigen verhalen ook maar eens bekijken… ;) Blij dat hij goedgekeurd is. :)
ik dacht laat ik nou eens niks over de foto’s zeggen, dat wil Wenz niet hahahah nou je vraagt erom nu dus…mooie foto’s vooral de kopfoto, dat sensuele stukje rode lip tussen je donkere haar door..érg ehm..wat zal ik zeggen..
Meteen weer overdrijven dan, hè Cyn! ;)
hé Epy, maak er een foto van, van jouw rijtje boeken met je nieuwe digitale camera; heb je weer een logje!
“iets over mijn nieuwe kopfoto”
Haha, sorry, was heel flauw. Maar ziet er goed uit
Ja dat was heel flauw ja. :P
en dan vinden ze het op mijn werk raar dat ik markers op alfabetische volgorde van kleur terugleg in mijn laatje. gelukkig liggen roze en rood dichtbij elkaar qua alfabet en zorgt die ene stift niet voor al te veel verwarring.
heb je nog een middelste plank waar je titels kwijt kunt als:’ware etalagekunst’, ‘dwangneuroses’ en ‘de wenz code’?
Hahahahahahahahaha! :D
Ehm… ik denk dat ik het bij mij op m’n werk toch maar hou op alfabetische volgorde van schrijversnamen. Dan kan ik de boeken op een later moment wanneer ik even geen behoefte heb aan vage links die in een verveelde bui bedacht zijn tenminste nog gewoon terugvinden. ;)
Hahaha, de kasten vol boeken staan bij ons ook nog op alfabet hoor. Alleen het display bij de deur waar je sowieso gewoon maar at random wat nieuwe boeken op zet niet. :)
Wat ik bedoel is dat veel verhalen die jij schrijft ” niet persoonlijk” over komen. Ook mede omdat je zelf eens geschreven hebt dat je verhalen schrijft en dat dit niet altijd zo zeer over joe zelf gaat.
Nu is dit in de ” ze” vorm geschreven, maar ik krijg er wel een heel duidelijk “persoonlijk gevoel” bij. Dat het daadwerkelijk over joe gaat.
Ben ik nu duidelijk voor jou?
Ik snap je wel Search, maar ik denk dat dat meer jouw beleving is dan mijn schrijven. Ik bedoel dat bijvoorbeeld zo’n verhaal over de busritwedstrijd, of over Lode en de pasfoto gewoon persoonlijk zijn, echt gebeurd. En zo’n verhaal als over die lastige klant bijvoorbeeld, is ook echt gebeurd alleen iets aangedikt.
Pas wanneer het echt gewoon verhaaltjes zijn waarvan het (hopelijk) overduidelijk is dat zoiets niet iedere dag gebeurt (de dode machinist, de val in de douche) dan is het puur een verhaal schrijven, en staat dat ook verder van mijn persoonlijke leven af.
Jij voelt hier in bovenstaand verhaaltje duidelijk mij er doorheen, een ander heeft dat weer bij een heel ander verhaal. :)
grijnst..